عشق...عشق...عشق...

چه واژه ي غريبي ....

سرد...بي معنا...خاک خورده...

چه به سرش امد؟ کسي مي داند؟

ان کلمه که به ژرفاي تمام زندگي بود...

حالا ديگر به عنوان يک کلمه هم از ان ياد نمي شود...

چه بايد کرد...سرنوشتش اين بود...

اين که در ويراني ها گم گردد...

اين که ديگر هيچ کس قدرت ادراک ان را نداشته باشد...

اين که او هم تنها باشد...تنهاي تنها...

سرنوشت است...کاري نمي شود کرد...

ما هم سرنوشتي داريم...درست مانند عشق...

روزي تنها...روزي بي معني... و روزي باد مارا خواهد برد

دلمان که می گیرد تاوان لحظه هاییس

که دل می بندیم

مترسک گفت ای گندم تو گواه باش

که مرا برای ترسادن آفریدند

اما من عاشق پرنده ای بودم که از ترس من

از گرسنگی مرد

من چشم به راه یک اتفاقم

نه شاکی ام و نه غر می زنم

فقط در سکوت خودم / منتـــــظرم...

چقدر دردناک است حسی که کسی را

ازصمیم قلب دوست بداری

ولی هرگز به آن نرسی

به راستی باید در انتظار روزهایی نشست

که حسرت یک نگاه در دل بماند؟!!

گرچه از فاصله ی ماه ز من دورتری

ولی انگار همین جا و همین دور و بری

ماه می تابد و انگار تویی می خندی

 باد می آید و انگار تویی می گذری

خیلی بهت نیاز دارم ، خیلی......

خوابم یا بیدارم؟ لمس تنت خواب نیست

این روشنی از توست،بگو از آفتاب نیست

بگو که بیدارم،بگو که رویا نیست

بگو که بعد از این جدایی با ما نیست