عشق...عشق...عشق...

چه واژه ي غريبي ....

سرد...بي معنا...خاک خورده...

چه به سرش امد؟ کسي مي داند؟

ان کلمه که به ژرفاي تمام زندگي بود...

حالا ديگر به عنوان يک کلمه هم از ان ياد نمي شود...

چه بايد کرد...سرنوشتش اين بود...

اين که در ويراني ها گم گردد...

اين که ديگر هيچ کس قدرت ادراک ان را نداشته باشد...

اين که او هم تنها باشد...تنهاي تنها...

سرنوشت است...کاري نمي شود کرد...

ما هم سرنوشتي داريم...درست مانند عشق...

روزي تنها...روزي بي معني... و روزي باد مارا خواهد برد

دلمان که می گیرد تاوان لحظه هاییس

که دل می بندیم

مترسک گفت ای گندم تو گواه باش

که مرا برای ترسادن آفریدند

اما من عاشق پرنده ای بودم که از ترس من

از گرسنگی مرد

چه رازی است ، در جمله ی دوتت دارم

که هر که می گوید عاشق تر می شود

و هر که می شنود بی تفاوت تر...